Het indrukwekkende Drentstalig muziek- en theaterspektakel De Toorn van Thunaer is definitief afgelopen. Zondagavond 8 september klonk tegen elf uur het laatste applaus in het mooie natuurgebied van landgoed De Klencke.
Jan Katerberg: “Geweldig dat we het hebben waargemaakt”
En dat is wennen, bijna afkicken, moet Jan Katerberg toegeven. In De Toorn van Thunaer speelt en zingt de inwoner van Aalden de rol van de strijdlustige boer Derk. Samen met zijn dorpsgenoten gaat hij de strijd aan met gevaarlijke roofridders, die uit naam van Thunaer de macht willen overnemen in de vredige omgeving van De Klencke. Uiteindelijk met succes, vooral dankzij de hulp van prachtig in beeld gebrachte witte wieven, die de bijgelovige roofridders letterlijk en figuurlijk de Boksloot injagen.
Twee dagen na de laatste voorstelling vertelt Jan Katerberg honderduit over zijn ervaringen: “De Toorn van Thunaer heeft mij veel gegeven.”
Tjonge, daar zeg je me nogal wat!
“Maar het is echt zo. De wetenschap dat je met zo’n grote groep (120 spelers) tot zoiets moois kunt komen en dat je daar deel hebt van mogen uitmaken, geeft een overweldigend gevoel. Vergeet niet dat dit vanaf de audities een intensief traject is geweest van ruim acht maanden onafgebroken repeteren. Dit wil zeggen: bijna elk weekend en vanaf medio augustus ook nog eens door de week. Tot drie weken voor de try-out zijn er best wel momenten geweest dat ik dacht: krijgen we dit allemaal wel goed. Maar vanaf het moment dat we mochten repeteren op locatie, op het terrein bij De Klencke, ging het naar mijn gevoel direct veel beter. De omgeving, de Boksloot, de entourage, alles werkt dan mee.
De try-out en de daaropvolgende vijf avonden verliepen vervolgens allemaal goed
“De Toorn van Thunaer heeft op alle acteurs en zangers veel impact gehad”, vertelt Jan. “Iedereen was enorm gebrand een goede voorstelling neer te zetten. Het vertrouwen in elkaar was gedurende het hele traject bijzonder groot. Bijna een jaar lang leefden we als het ware in Thunaer. En als je dan weet waarvoor je het uiteindelijk allemaal hebt gedaan, te weten zes fantastische voorstellingen, dan geeft dat een onbeschrijflijk goed gevoel. De verwachtingen waren vooraf (terecht) hoog. Geweldig dat we het hebben waargemaakt”
Was je tevreden met je rol?
Zoals gezegd vertolkte Jan de rol van de stoere boer Derk. Weliswaar geen hoofdrol, maar wel prominent zingend en acterend aanwezig in het hele stuk. Dus tevreden? “Ja hoor, mijn rol was prima. Trouwens, iedereen was, denk ik, tevreden met zijn of haar rol. Ook dat was weer de kracht van deze groep. Iedereen liet elkaar in zijn waarde, had geen commentaar op elkaar. Er viel geen onvertogen woord. Daarmee raak ik ook een beetje de kern van mijn opmerking dat de Toorn van Thunaer mij veel waardevols heeft gegeven. Namelijk de wetenschap dat je op basis van een ware vriendschap en collegialiteit samen zo’n uniek project tot een succes hebt kunnen maken. En dat je het voorrecht had daar deel van uit te mogen maken. Dat geeft nu nog steeds een kick. We zijn nu twee dagen verder, maar de Toorn zit nog steeds in mijn hoofd. Ik leef nog steeds in Thunaer.”
Was het fysiek vol te houden. Inclusief generale repetitie zeven voorstellingen?
“Lichamelijk was het best wel vermoeiend”, horen we van Jan. “Je komt na een voorstelling pas tussen twaalf en half een thuis, er maalt nog van alles door je hoofd, je kunt niet direct in slaap komen. De volgende ochtend is het weer vroeg op naar het werk. Kortom: de nachten waren kort. Maar de volgende voorstelling lukt het gewoon weer. De adrenaline in het lijf doet blijkbaar wonderen. Zondagavond na de laatste voorstelling overheerste wel het gevoel van: het is nu klaar, het was goed.”
Stel: Harm Dijkstra, Jan Kruimink en Gerrit Hegen, de drie initiatiefnemers van De Toorn van Thunaer, komen over drie jaar weer met zo’n project. Doet Jan Katerberg dan mee?
Het antwoord is duidelijk: “Zeker weten, afhankelijk van de inhoud natuurlijk.”
Foto’s: Ton Trompert
Tekst: Jan Brinks
Bovenste foto: Derk probeert vergeefs jonkvrouwe Hillegonda het hof te maken.
Onderste foto: Boerin Els ziet een handkusje van boer Derk wel zitten.